آلبوم "روزن رفته" از ناصر منتظری مدتی پیش منتشر شد،آلبومی که تمامی ترانه هایش سروده ابراهیم منصفی است.بار اولی که این آلبوم را گوش کردم نتوانستم ارتباط خوبی برقرار کنم احساس می کردم فضای کارها خیلی تکراری است.اما این روزها که دوباره آثار را مرور می کنم وضعیت به کلی فرق کرده و من تقریبا هر شب ترانه "شش تیغَه مکـُن صورت" را با صدای ناصر منتظری گوش می دهم.
اما نقدی که به ناصر وارد است در اجرا است،برای من که چندین بار به صورت زنده توانسته ام به آثار این هنرمند گوش دهم،جای سوال دارد که چرا ناصر منتظری آن شیدایی و احساس همیشگی را در روز ضبط آثار ندارد ؟و در برخی از کارها کلمات به صورت شکسته بیان می شود؟
در انتخاب ترانه بسیار هوشمندانه عمل شده و آثار به شدت به فضای حال جامعه نزدیک است.اگر چه با نوع نگاه منصفی به زندگی مخالفم اما هشدارهایی که در برخی از آثار می دهد نشان از دغدغه های روشنفکری ناب اوست که ناصر منتظری هم به خوبی این موضوع را درک کرده و سال ها پس از رفتن منصفی به جامعه یادآوری می کند.
در مورد موسیقی و اینکه ملودی ها و اجراها چقدر به لحاظ فنی غنی و حرفه ای است نمی توانم حرفی بزنم چون که آگاهی ندارم،اما آهنگ سازی به خوبی در کنار ترانه و کلام ناصر نشسته است و باعث می شود که مخاطب بار احساسی آثار را بیشتر حس کند.
سلام
درود