به بهانه نمایشگاه عیسی جنگانی/نوشته اصغر نریمانی

فردیت یا فرد،بیشتر تصاویر و تابلوهای جنگانی را به خود اختصاص داده است.جنگانی در واقع با استفاده از بایر نمودن فضای تابلوها و استفاده از سوژه انسان یا انسان تنها،به این مهم اشاره دارد که به لحاظ روانکاوی انتقادی در حال کشف و انعکاس و انتقال خود است.خودی که در برخی از آثار سر از تاریخ و عرفان شرق و معنویت در هنر امروز در آورد ه است.وگاهی دگر خودی که گم گشته و در حال دستیابی و خودشناسی فردی خود است با این حال ایهام و زیبایی شناسی آثار و تخیل وی فضاهایی را ایجاد نموده که تحلیلی گویا را از خود ابراز نمی کند.که این خود هنر و کیفیت اقلایی اثر است که در کار نفوذ دارد.نمادگرایی سورئالیسم و استفاده از فضاهای مینی مال و انتزاع به شکلی کلیت آثار را در بر گرفته است .اما من حیث المجموع سوژه اصلی تمامی آثار فرد است که آن هم بازتاب روانی هنرمند در بازتاب دگردیسی و انحلال خود است.انهلالی که در همه حال چه با ایهام،ایهام یا دوگانگیش صرفا ما را به مجموعه ای از ایستایی روانی فرا می حواند.

چه صرفا در کارهای مینی مال ما را به مجموعه ای از غیر خود دعوت نموده است و چه کارهای فوق به هر حال در کنار هم گذاشتن برخی از نمادها با روانی و سلاستی که تصاویریی از دیجیتال آرت گرفته تا گرافیک مخاطب را با شیوه ای غیر از اتفاق مرسوم زندگی آشنا می کند.

تنهایی،وهم،اضطراب و دوگانگی انسان امروزی در جهان پیرامون اساس آثار جنگانی را آواز می دهد.عدم شناخت انسان امروز در عصری پسا صنعتی و دفرمه شدن هر چیزی که غوغای هر یک از آثار را انعکاس می دهد و گویی در هیچ کدام هرگز نیست این پروسه،شلختگی موقعیت انسان و طنز و تراژدی فرجام اوست کنونیتی که گویا پراکندگی ظریف تک بعدی نگاه جنگانی است بعدی انسانی،که حیطه غیر انسانی و توهمات انسان شرقی امروز است انسانی نزدیک به دریا نزدیک به خوابهای آشفته روزانه و فشارها و نوستالژی دیرینه.فردی که سوار اسب مهار مهارش را از دست داده است و با فریادی از رنگ بازگو کننده تنها یک چیز است و آن هم حضور بلامانع انسان و حضور او در طبیعت و فقدان آن طبیعتی بکر که از یاد رفته است و یک نواخت ما را با چشمهای بسیار آشنا نموده است.

معنویتی در هنر که رهایی را درس می دهد؛همراه با رنگ،انزجار،درد و پیچیدگی های انسان مدرن در عروجی که پیدا نیست.