همان زمان که ما در فیس بوک در حال like زدن هستیم.

خبر ازدواج 5 دختر زیر 10 سال در هرمزگان به زودی به یکی از خبرهای مهم رسانه های فارسی زبان تبدیل شد،این اتفاق ناگوار در استانی رخ داده که ما زندگی می کنیم،این یعنی که ما به عنوان شهروند نتوانستیم کار زیادی برای هم استانی هایمان انجام بدهیم.

من تا این خبر رو شنیدم خیلی زود یاد رمان "جای خالی سلوچ" محمود دولت آبادی افتادم،تصور این که یک دختر 10 ساله به ناچار باید بازی های کودکانه احتمالی را رها کند و به فکر خانه داری باشد بسیار تلخ و تاسف بار است.

تصور این که یک قسمت از زندگی این آدم ها که نوجوانی و بازیگوشی است ناگهان گم شود،طوری که انگار اصلا وجود نداشته است،مرا عذاب می دهد.می توانم نگاه پر درد این دخترکان بیگناه را احساس کنم،وقتی که هم بازی هایشان را می بینند که به مدرسه می روند.

چه باید کرد؟ چرا آنقدر که در توان داریم برای آگاهی و آبادی استان مان انرژی نمی گذاریم؟ فقط خواهشمندم در پاسخ ننویسید،فلان دولت و فلان مسئول فلان حکومت.ببینیم خودمان چه کاری از دستمان بر می آید.

به قول حلاج:

در شب تاریک

اگر که نتوانی شوی خورشید
لااقل مهتابی باش!
و اگر نتوانی شوی مهتاب
لااقل آن کرمک شب تاب باش