آن گونه که نیستیم/ چرا هنرمندان هرمزگانی از هم حمایت نمی کنند؟

چند روز پیش نمایشگاهی در بندرعباس برگزار شد با نام "نشانه ونوشته نشانه" که در آن 48 دانشجو جوان رشته گرافیک آثارشان را به نمایش گذاشته بودند،این اتفاق مفید به همت موسا عامری هنرمند هرمزگانی و با هزینه خود دانشجویان رخ داده بود.

اما آنچه که باعث ناراحتی من شد،عدم حمایت هنرمندان بندرعباسی از این نمایشگاه بود،هیچ هنرمند گرافیستی را ندیدم درمورد آثار این هنرجویان مطلبی بنویسد یا در نمایشگاه با آنها به گفتگو بنشیند.متاسفانه دغدغه حمایت از یکدیگر و حمایت از فرهنگ و هنر در درون ما شکل نگرفته است و تا وقتی که به این شکل انفرادی فکر کنیم،پیشرفت چندانی در درون جامعه ای که در آن زندگی می کنیم رخ نمی دهد.

اگر هنرمندان مطرح تجسمی استان،لحظه ای پیش خودشان فکر می کردند که "حمایت از این 48 نفر یعنی این که ما 48 نفر را به سمت خانواده هنر در هرمزگان هدایت می کنیم،آن هم فقط با یک حضور کوچک و یا با نوشتن مطلبی 3 پاراگرافی در صفحه روزنامه ،وبلاگ یا هر رسانه  دیگری چقدر سودمند و مفید است."حتمن به شکل شایسته ای از این اتفاق مهم حمایت می کردند.

هنرمندان موسیقی آشنایی با ادبیات و شعر هرمزگان ندارند،عکاسان از تئاتر خبر ندارند و تئاتری ها از خواسته های سینمایی ها حمایت نمی کنند.هر کسی در لاک خودش در حال زندگی است.و گاهی اوقات مثل همین مثالی که زدم،گرافیست ها از گرافیست های جوان تر بی خبرند.

متاسفانه دایره کوچک مان را هر روز کوچک تر می شود و این بی توجهی به یکدیگر، روزی دامن خودمان را هم می گیرد.آه