این دو عکاس.محمد نفیسی و مهرزاد محمدی پور

من همیشه یک مخاطب جدی هنر عکاسی بودم و آثار هنرمندان هرمزگانی را دنبال می کنم.در هفته ای که گذشت این دو عکس بالا نظر مرا خیلی جلب کرد.عکس اول را "محمد نفیسی "گرفته است و عکس پایینی را "مهرزاد محمدی پور".

در این دو عکس ما با فضایی داستانی و در عین حال سوال برانگیز مواجه هستیم که در هر دو آنها انسان محو شده است.هر دو این آثار فضای تلخ و هشدار آمیزی را به مخاطب ارائه می دهند.هر دو از یک پایان تراژیک صحبت می کنند.

در عکس بالا عکاس با سیاه کردن عکس نگاه پوچ شخصیت عکس را به خوبی نشان می دهد،شما به احساس پاها توجه کنید، در آن یک بی خیالی  و نا امیدی خاصی دیده می شود ولی در نقطه مقابل دست ها به شدت در حال تلاش برای تکان دادن پاها هستند.چرا دست ها با این قدرت در حال تلاشند؟ احساس می شود این دو در کف آب هستند.

در عکس پایین فضا به شکل دردناکی تلخ تر است،یک دختر در یک دیوار و دو پای جا مانده و سایه خیسی که در دیوار نقش بسته است.اما عکس وقتی تاثیر گذار تر می شود که مخاطب متوجه بازی "لی لی" دخترانه ای می شود که در جلوی عکس با گچ سفید نقاشی شده است.دختر چرا در این دیوار گیر کرده است؟