عصر سگی

ساعت از هفت عصر گذشته بود که وارد مجتمع تجاری مرکز شهر شدم.جمعه خنکی بود و مردم رنگارنگ در همه جای بازار دیده می شدند همه سعی می کردند شیک و اتو کشیده راه بروند و بوی ذرت مکزیکی همه جا پیچیده بود.نگاهم به پله برقی افتاد،دو کودک بلند می خندید با همه بازار فرق داشتند،لباس هایشان پاره بود و کفش به پا نداشتند اما شاد بودند و برای من دست تکان می دادند من هم ناخود آگاه برایشان دست تکان دادم به سرعت به سمت من دویدند و مادرشان را که دقیقا پشت سر من قرار داشت؛بغل کردند.

با شوق و ذوق عجیبی دوباره سوار بر پله های برقی شدند،مادر هم خوشحال بود.

این خانواده فقیر که کارشان گدایی است،عصر جمعه را تصمیم گرفته بودند تفریح کنند و چه شهر بازی هیجان انگیزی است این پله برقی.مادر متوجه شد که من به بچه ها نگاه می کنم.

مادر:آب سرد کن کجاست؟

من:نمی دونم

مادر :پول ندارم بچه هام الان تشنه اند.

من:منم ندارم.

زن خندید،من نخندیدم از پله برقی رفتم بالا بعد یادم رفت که برای چی وارد این مجتمع تجاری شدم.

نکته:این مطلب کوتاه قبل از این در هفته نامه ندای جوان چاپ شده است.