بت گورون دلش خستن

این مطلب در ستون پیاده رو نشریه لاتیدان چاپ شده است.

در ستون پل ارتباط هفته‌نامه‌ی ما قرار است مشکلات شهروندی به گوش مسئولین و دیگر مردم برسد. در شماره قبل شهروند حساسی با دفتر نشریه تماس گرفته بودند و از نابود شدن معبد هندوها خبر داده بود. این حساسیت؛ من رو  بر آن داشت که بروم و حال معبد را از خودش جویا شوم.

شب بود و هوا سرد محوطه معبد پیر تاریک بود و چند کارگر آتشی به پا کرده بودند. گفتم معبد حالت چطوره؟ معبد سکوت کرده بود و چیزی نمی‌گفت. یاد روزهایی نه چندان دوری افتادم که با افتخار فضای داخل معبد را برای میهمانان شهرستانی‌ام نشان می‌دادم و ما هی عکس می‌گرفتیم.

یاد روزهایی که نمایشگاه نقاشی دوست هنرمندم بهانه‌ای شده بود که تعداد زیادی از شهروندان از این مکان تاریخی ثبت شده دیدن کنند. از فکر کردن به گذشته خارج شدم؛ و خودم رو به حاشیه محوطه‌ی معبد رسوندم. شده بود عین یه آشغال‌دونی؛ از پوست چیپس و کرانچی بگیر تا پمپرز بچه. تصویر ناراحت‌کننده‌ای بود اما وقت افسوس خوردن نبود و هوای بندرعباس هم لج کرده بود و سرد شده بود عجیب.

حرکت کردم خودم رو به پشت معبد رسوندم. دیوار خراب شده بود و تصویر چیزی جز یه ساخت و ساز نیمه‌کاره را به من نشون نمی‌داد. به خودم گفتم اگر این معبد تاریخی با معماری زیبایش اگر در اصفهان بود آیا حال و روزش این‌گونه بود؟