"هنر غمگین"

بهشب عباسی

«کسانی که برای اوقات خوش گذشته، مویه می‌کنند، به چیزهایی که دوست دارنند، دست یابند اشاره می‌کنند و نمی‌توانند احساس بدبختی شان را نه تسکین دهند و نه خاموش کنند.» آلبر کامو

هنر و ادبیات در  آثار هنرمندان ساکن هرمزگان بیشتر مواقع در وضعیت "نوستالژی" سیر می کند،از ترانه های ابراهیم منصفی،تا مستندهای منصور  نعیمی از برخی اشعار سعید آرمات تا نقاشی های احمد کارگران  و عکس های مرتضا نیک نهاد. که در فرصتی بهتر با ذکر نمونه به آن خواهیم پرداخت.

من فکر می کنم سوالاتی که می تواند فضای گفتگو را از زاویه تعصب(که بیشتر در حول ابراهیم منصفی دیده می شود) به سمت اندیشه ببرد،لازمه وضعیت حال هنر ماست،برای نمونه از سه نسل از هنرمندان این جغرافیا در این متن نام برده شده ،با این حال می شود خیلی از آثار هنرمندان این خطه را از این زاویه بررسی کرد.اما سه سوال برای شروع گفتگوهای احتمالی.

چه چیز هنرمند را در شرایط مقایسه قرار می دهد؟

این گذشته گرایی به دنبال هنر درمانی برای خود خالق اثر است؟

آیا احساس گرایی شدید،اندیشه را به انزوا می برد؟