نگاهی کوتاه به نمایش رنجترانه های سیما کاری از گروه آیینه

رنجترانه های سیما نمایش مورد علاقه من نیست اما تصمیم دارم در مطلبی  کوتاه در خصوص اثر بنویسم،ضعف اصلی اثر نویسندگی است،در واقع داوری بسیار سردرگم میان داستان مده آ،منصفی و پژوهش هایش در حال رفت و آمد است،مسایلی در اثر گفته می شود که هیچ وقت تکلیفش مشخص نیست،قصه مرد کنگی و کشتی های قطری،زن صورتی پوش و مردی به نام شهمات و بچه هایی که ناگهان آخر نمایش به دار کشیده می شوند،نمایشنامه مرا یاد خانه های مسکن مهر انداخت،که زیر این رنگ و لعاب های دکوری،مصالح بی کیفیت کار گذاشته شده،داوری با دیالوگ های جالب و ضرب المثل هایی که از سراسر هرمزگان جمع آوری کرده در حال پوشاندن ضعف اصلی اثر است که به آن اشاره شد.

در رنجترانه های سیما یک بازیگر بسیار درخشید،سیما پورسالاری با میمیک،حس و بیان عالی در کنار چشمانش به خوبی از پس نقش برآمده بود و مخاطب را میخ کوب می کرد،اما کارگردان با طناب دست و بال بازیگران را بسته بود و عدم تسلط بازیگران گاهی باعث بی نظمی در میزان سن ها می شد،ضعیف ترین قسمت کارگردانی به نظرم طراحی حرکاتی بود که به دلیل نبود بدن مناسب بسیار تو ذوق می زد،کلن وارد شدن به کوریوگرافی نیاز به بدن آماده و بازیگران این کاره دارد که کارگردان در دست نداشت.

علیرضا داوری کارگردان حساسی است و به جزییات توجه ویژه دارد اما به نظرم برای اینکه این اثر پخته شود نیاز به دوماه تمرین دیگر دارد،امیدوارم در اجرای عموم شاهد نمایش بهتری باشیم