حافظ

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن غلام همت آن رند عافیت سوزم وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی بباختم دل دیوانه و ندانستم هزار نکته باریکتر ز مو این جاست مدار نقطه بینش ز خال توست مرا به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه

نه هر که آینه سازد سکندری داند کلاه داری و آیین سروری داند که دوست خود روش بنده پروری داند که در گداصفتی کیمیاگری داند وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند که آدمی بچه​ای شیوه پری داند نه هر که سر بتراشد قلندری داند که قدر گوهر یک دانه جوهری داند جهان بگیرد اگر دادگستری داند که لطف طبع و سخن گفتن دری داند